Zoektocht naar een vermiste dierbare: 'Familieleden willen altijd dat er méér gebeurt'

De 19-jarige Rida is al bijna twee weken vermist. Op zondag 30 mei belde hij nog met zijn moeder en zei dat hij zich niet goed voelde. Hij leek verward en had geen gevoel meer in zijn handen en had pijn op zijn borst. Zijn moeder drukte hem op het hart om de lokale hulpverlening te bellen, maar dat lijkt niet te zijn gebeurd.

De familie is gefrustreerd dat de zoekactie naar Rida niet gaat zoals zij willen en ze zijn teleurgesteld in de autoriteiten. "Er is geen protocol van: doe dit of doe dat. De ambassade of de politie, er is niet meteen iemand die met Oostenrijk belt, die Nederlands en Duits kan en meteen opdracht kan geven tot een zoektocht. De politie in Oostenrijk spreekt slecht Engels. En sommigen zijn ronduit onvriendelijk en bot", vindt Hamid Zoundri, de oom van Rida.

Inmiddels is er een zoekactie met vrijwilligers opgetuigd. Geen ongebruikelijke gang van zaken, zegt Esther van Neerbos van Stichting Signi Zoekhonden. "De politie doet in de acute fase heel veel, maar ze stoppen op een gegeven moment. Wij houden alle vermissingszaken in de gaten en nemen op dat moment contact op met de familie of zij nemen contact op met ons."

Ook met de familie van Rida heeft de stichting contact gehad. "Wij hebben ze doorverwezen naar een Oostenrijkse zoekgroep. Die kennen het gebied beter en hoeven niet te acclimatiseren." Er is onder andere een mantrailhond ingezet, zegt Van Neerbos. "Die kan oudere sporen volgen om te kijken waar iemand naartoe is gelopen."

Van Neerbos herkent de frustratie van Hamid. "Als je kind vermist is, dan is niks eigenlijk genoeg. Je verwacht dat er doorgezocht blijft worden, dat de onderste steen boven komt." Het is belangrijk dat er op tijd vrijwilligers ingezet worden, zegt Van Neerbos. "Er moet op tijd doorgeschakeld worden naar vrijwillige zoekploegen, zodra de politie beperkt wordt. Zoals nu gebeurt."

Oud-rechercheur Wim Perlot weet uit ervaring dat een onderzoek in het buitenland allerlei moeilijkheden met zich meebrengt. Hij was betrokken bij de vermissing van Kris en Lisanne in Panama. "Eén van de ouderparen vond ook dat we te weinig deden, terwijl het andere ouderpaar dat niet vond." Perlot begrijpt dat er veel emoties bij komen kijken. "Familieleden kunnen op zo'n moment eigenlijk niet normaal denken."

Omdat in Panama een misdrijf niet uitgesloten kon worden, had de politie meer middelen. "Ik ben er ook een paar keer geweest, ook omdat de Panamese recherche minder goed georganiseerd is. En je kan meer als er een misdrijf onderzocht wordt. Bij een vermissing kan je geen telefoons gaan afluisteren, bij wijze van. Voor de politie houdt het bij een vermissing op een gegeven moment op."

Voor familieleden van vermiste personen is dat een moeilijk moment, zegt Roy Heerkens van Slachtofferhulp Nederland. "Kenmerkend aan een vermissing is het leven in onzekerheid, er is geen duidelijkheid over de toedracht van de vermissing en het lot van hun dierbare."

Voor de achterblijvers heeft het veel impact als je het idee hebt dat er niet genoeg gedaan wordt, zegt Heerkens. "Je kan het dossier niet afsluiten, ook al er is een kleine kans dat iemand nog leeft. Dat zorgt voor veel spanningen, ook op lange termijn. Daarom ook zo belangrijk dat iemand gevonden wordt. Op het moment dat autoriteiten stoppen omdat ze geen aanknopingspunten hebben, helpt dat niet voor familieleden. Die voelen zich in de kou gezet. Dat kan iedereen begrijpen."

Om de zoektocht met vrijwilligers te financieren heeft de familie van Rida een inzamelingsactie gestart. Het doel is om 20.000 euro in te zamelen.